Chociaż wydaje się to nieprawdopodobne, na początku miał być duet. Poszukując jego treści, formuły, esencji, tego czym na scenie duet być może, a czym nie, dotarliśmy do przebogatej tradycji baletu klasycznego, a w jego obrębie do niesamowitego świata Dziadka do Orzechów, baletu-instytucji, baletu-symbolu. Temat duetu ustąpił wtedy miejsca tematowi monumentalnego rytuału, który stanowi Dziadek - zarówno jego granie, jak i na niego chodzenie. Jest on bowiem najpopularniejszym baletem wszechczasów, popularniejszym nawet niż Jezioro Łabędzie (też Czajkowskiego). Grywany zazwyczaj w okresie Świąt Bożego Narodzenia, opowiada historię wigilijnego wieczoru w mieszczańskim domu i następującej po nim podróży bohaterów po magicznym świecie słodyczy, wróżek, tańczących kwiatów i płatków śniegu, nieodmiennie sciągając do gmachów oper tłumy publiczności na całym świecie.

Historia - libretto, zawsze różni się, niekiedy wręcz fundamentalnie, w zależności od inscenizacji. W świecie baletu, fabuła i postaci traktowane są, jak sie okazuje, ze swobodą, rygorystycznie zaś podchodzi się do muzyki i tańca, połączonych ze sobą w w nierozerwalnym związku. Podejście takie różni się od reguł pracy w tańcu współczesnym, co z jednej strony jest odświeżające, z drugiej zaś stanowi bardzo konkretne wyzwanie. Orzech. Wiewiórka to koniec procesu przetwarzania takiego wyzwania.

Atmosfera świąt, wigilia, bajkowa podróż, taniec i muzyka sprzęgnięte w duet to koncepcje, tematy nad którymi pracowaliśmy. Proces ten sprowadzał się w dużej mierze do stawiania pytań: jaka atmosfera? jaka wigilia? jaka muzyka, jaki taniec? i wreszcie kto jest orzechem a kto wiewiórką (co jest próbą odniesienia się do siły płci kulturowej określanej przez baletowy kostium). W efekcie otrzymaliśmy taniec, obraz Świąt i świętujących, inny od klasycznego, ale może za to bliższy doświadczeniom widza.