Spektakl "KRA" Grupy Artystycznej KONCENTRAT nie jest pokazem tańca współczesnego, pomimo że prezentowany on jest w ramach Festiwalu Tańca Współczesnego, nie jest też wariacją na temat struktury teatru, jest natomiast zjawiskiem abstrakcji kontrolowanej.

 

Abstrakcję kontrolowaną trudno wartościować, ponieważ zawsze pojawia się ryzyko niedostrzeżeni istotnych jej elementów, a co za tym idzie - błędnej jej oceny. Z reguły negatywnej oceny. Najrozsądniej i uczciwie będzie sięgnąć po narzędzia samej abstrakcji i oddać się w ręce swobodnego i niekiedy rwącego jej nurtu.

 

Idąc za wymienionymi postanowieniami, można odważnie rozpocząć opowieść o spektaklu "KRA".

 

Na "basenowej" scenie Centralnego Basenu Artystycznego pojawia się postać kobiety w czerni. Powoli, z namaszczeniem rozkłada ona stojak, następnie ustawia mikrofon. Z offu dobiega świszczący szum wiatru. Odczuwa się wewnętrzny chłód. Kobieta staje za konsolą, światło gaśnie, po czym zapalają się boczne jarzeniówki. Tuż pod konsolą zauważamy kolejną postać - tym razem mężczyzny. Pozycja, jaką przybrał oraz strój wskazują na początek rockowego wydarzenia. Męska postać podbiega do mikrofonu i... zaczyna o sobie opowiadać. Łagodnym, ściszonym głosem opowiada o swojej fascynacji tańcem, potrzebie ekspresji poprzez tę formę sztuki. Zabawnym jest zestawienie tego rosłego, potężnego mężczyzny z treścią jego wypowiedzi - pasją tańca. Przedstawienie zamienia się w nierzeczywistą, zabawną i abstrakcyjną opowieść o pasji, potrzebie określenia siebie w danej artystycznej formie. Spektakl wydaje się być groteskowy, ale pod spodem jest jak pękająca, tytułowa "KRA". Rozwija się, dynamizuje, choć na wierzchu pozostaje jednakowy.

 

Abstrakcję kontrolowaną należy oglądać, nie zaś o niej mówić. Pozostawmy więc wszystkim, którzy spektaklu nie widzieli, nutę nienasycenia.

 

 

Magdalena Okoń, Abstrakcja kontrolowana,Teatralia Warszawa,8 października 2009

/.../ Inspiracją stały się dla artysty zamarznięte formy lodowe, które mimo swej statyczności podlegają interpretacji, a ich kształty są odczytywane, wywołując rozmaite skojarzenia. Dziemidokowi wyobrażenie to nasunęło na myśl pojęcie form tanecznych, pozornie ustalonych, lecz zarazem poddających się wariacjom. Dlatego jego spektakl jest. zdecydowanie formalny - w dość skrajny i dosłowny sposób, gdyż bada możliwości wyrazowe przeciwstawnych form tanecznych, walca (akcentującego ciągłość ruchu) i techniki puentylizmu (ruch staccato, mocniej wydobywający zatrzymania i pozy) - i teoretycznie antyemocjonalny, oczyszczony ze znaczeń i intencjonalności, lecz mimo to jawi się jako propozycja radosna, afirmacyjna, igrająca z ruchem; artysta odnajduje tu przyjemność w samym akcie wykonywania prostych zadań i w dzieleniu się swoimi odkryciami i spostrzeżeniami na temat ruchu, jego cech i wyznaczników. Komentarze twórcy przeplatają się z przykładami praktycznymi, stanowiącymi rodzaj dość podchwytliwej ilustracji, zmuszającej do zastanowienia, jak staje się widoczne coś - czyli rozmaite i warunkowane kulturowe interpretacje tempa, póz, jakości ruchu, jego związek z muzyką - czego, przynajmniej teoretycznie, nie ma. Spektakl stanowi też spełnienie dawnego marzenia twórcy, m.in. dzięki wykorzystaniu rytmicznego przeboju Tell Him grupy Qentin and Ash, który mimo prostoty i nieco kiczowatej melodyki, pozostaje jednym z ulubionych utworów artysty. KRA odwierciedla tematy i wątki, które od lat nosił w sobie, lecz nie miał okazji zająć się nimi na scenie.

 

Zaskakujący jest finał spektaklu, gdy Dziemidok i Garniec stają razem z tyłu sceny. Rozbrzmiewa znana już piosenka, a umieszczone wzdłuż dłuższych krawędzi basenu świetlówki migają na biało, ukazując w krótkich przebłyskach sylwetki wykonawców - w ten sposób, że powstaje złudzenie ich szybkiego ruchu (jak na przewracanych karteczkach z różnymi fazami ruchu i jak na filmowej taśmie). Po raz kolejny statyczność i pozy zostają zestawione z ruchem, wywołując refleksję nad zjawiskiem percepcji i intepretacji tego, co widzimy. Dźwięki i słowa piosenki oraz mrugające dyskotekowo światło powodują, że stojący bezczynnie - bez ruchu i nieintencjonalnie - obok siebie kobieta i mężczyzna wydają się od siebie zależni. Widownia może odnieść wrażenie, że oto wyrażają oni, obrazują i projektują swoją wspólną historię (choć przecież żadnej miłosnej opowieści w spektaklu nie ma i nie było).

 

Autotematyczne przedstawienie Dziemidoka wywołuje skojarzenia zarówno z malarstwem, jak i ze sztuką przestrzenną - rzeźbą i instalacją - przywodząc na myśl interdyscyplinarne poszukiwania awangardowych artystów post-modern dance oraz niedawny spektakl Nic poznańskiego Towarzystwa Gimnastycznego, odwołujący się do niefiguratywnej kompozycji malarskiej i procesu projektowania przez widzów znaczeń na abstrakcyjny ruch i obraz.

 

 

Julia Hoczyk, Kultura Enter. Miesięcznik Wymiany Idei nr 16 Grudzień 2006

W nurcie reprezentującym na festiwalu taniec konceptualny znajduje się również polska premiera Kra grupy Koncentrat i Nicole Seiler pozostająca w nurcie analizy ruchu i prób jego umysłowego okiełznania, nazwania, posegregowania. Wydaje się jednak, że ustawia się ona w opozycji do duetu Throwing Rocks, sugerując, że każdy ruch pozostaje w jakiś sposób kulturowo uwarunkowany, nie pozostawiając miejsca na luki, których szukali Busy Rocks. W tą mieszankę tańca konceptualnego i stand up comedy wplątany zostaje wątek autobiograficzny, emocjonalnych zmagań performera z samym procesem twórczym: inspiracjami, czy oporem formy, oraz szczypta autoironii. Głównym tematem tego oszczędnego w formie performansu jest funkcjonowanie języka wobec percepcji i produkcji ruchu, niemożność uchwycenia jego specyfiki nazbyt prostymi podziałami i rozmywanie się nawet prostych określeń takich jak: szybko/wolno, które zawsze zależą od kontekstu. Komizm oparty jest na nieprzystawalności dyskursów: performer z doklejonymi sarmackimi wąsami przedstawia kolejne podziały tego, co za chwilę odtańczy.

 

 

Agnieszka Król, Kontrmimiczna gra z elementami striptizu i tym podobne, czyli kilka myśli po festiwalu Ciało/Umysł, nowytaniec.pl, Październik 2009